Аз Худо битарс
ва Ӯро ҷалол диҳед

Ассалому алейкум мо аз бразилияем мо насронием ки гушти хук намехурем арак намехурем кушиш мекунем бо конунхои Офаридгор зиндаги кунем. Худо як аст ва барояш иззату ҷалол бод.

Аммо ту медонӣ, ки ба даруни худ бо корҳои хуби берунӣ чӣ нигоҳ мекунам, дар дарун ман аксар вақт худхоҳӣ, муҳаббат ба худ дорам ва мехоҳам аз дигарон беҳтар бошам; намуди зоҳирӣ, медонед? Ман мефаҳмам, ки ба ман Наҷотдиҳанда лозим аст. Ман мисли гулдоне ҳастам, ки аз берун зебо бошад ҳам, дарун тоза карданаш душвор аст; Ба ман Наҷотдиҳанда лозим аст; Худои ҳозираи бештаре, ки ман метавонам бо ӯ муносибати пурмуҳаббат дошта бошам. Оё шумо низ чунин ҳис мекунед? Натарсед, зеро Худо ҷаҳонро чунон дӯст дошт, ки писари ягонаи худро дод (вале на ба маънои биологӣ, зеро Худо зан надорад. Ин як роҳи гуфтан аст) ки Писари ягонаи Худро дод, то ҳар кӣ ба Ӯ имон оварад, нобуд нашавед, балки ҳаёти ҷовидонӣ дошта бошед. Ту, ки аз ин қадар маросиму намозу такрорҳо хаста шудаӣ, ин сабукиро қабул кун, ин Наҷотдиҳанда. Исо роҳ аст. Зеро Худо ҷаҳонро чунон дӯст дошт, ки Писари ягонаи Худро дод, то ҳар кӣ ба Ӯ имон оварад, талаф нашавад, балки ҳаёти ҷовидонӣ ёбад.

Аз Худо битарсед ва Ӯро ҷалол диҳед, зеро соати доварии Ӯ расидааст. Ягона Худо ҳаст, Худои Офаридгор. Феъл. Дар ибтидо феъл буд ва феъл бо Худо буд ва феъл Худо буд ӯ дар ибтидо бо Худо буд. Ва ҳама чиз аз ҷониби Ӯ офарида шудааст, ва ҳеҷ чиз бе Ӯ офарида нашудааст. Аз Худо битарсед ва Ӯро ҷалол диҳед, зеро соати доварии Ӯ расидааст. Соати киёмат фаро расид эй бародар, хохар. Он аз мурдагон сар шуд, баъд ба зинда гузашт.

Каломи Худо мегӯяд, ки зиндаҳо медонанд, ки мурданд, аммо мурдагон чизе намедонанд. Дар марг дониш нест. (Воиз 9) Вақти доварии ӯ фаро расид, номи мо ҳар лаҳза метавонад бигзарад. Рӯҳи шумо чӣ гуна аст? Дили шумо чӣ гуна аст? Мо ҳамеша ба оби тозакунанда ниёз дорем, ба ҷонишине, ки метавонад моро муаррифӣ кунад, доштани ин Ҷонишин чӣ шодӣ аст. Дар хотир доред, ки ҳангоме ки Иброҳимро барои қурбонии писараш даъват карданд, баррае пайдо шуд, ки ҷои писарашро гирифт ва ҷойгузини ӯ буд. Писари Иброҳим мурдан лозим набуд, чӣ гуна зебост.

Рӯҳи шумо чӣ гуна аст? Ҷони мо дар хатар аст, фардо намедонем, ки зинда ҳастем ё мурда. Шайтон, душман, муаллифи ҷанг аст; чангу мунокишахоро дуст медорад. Худо муҳаббат аст, Худо Падар, Писар ва Рӯҳулқудс, Худои ягона. Марям қисми Илоҳият нест, вай зани хуб буд, аммо мурдааст.

Аҳкомҳои ахлоқии Худо дар маркази ба истилоҳ Даҳ Аҳком қарор доранд. Худо бомулоҳиза аст, аз ӯ чизе талаб намекунад, ки иҷроаш душвор бошад, балки мушаххас аст ва вайрон кардани ин аҳком, вайрон кардани қонун гуноҳ аст. Бо кӯмаки Ӯ мо метавонем аз гуноҳ даст кашем ва тавре зиндагӣ кунем, ки ба Офаридгорамон писанд ояд. Дар яке аз ин аҳком омадааст, ки рӯзи муайяни ҳафтаро риоя кунед, зеро дар офариниш, вақте ки Худо ҷаҳонро офарид, ҷаҳонро дар шаш рӯз офарид ва дар рӯзи ҳафтум истироҳат кард. Аз ин рӯ, то имрӯз номи рӯзҳои ҳафта инро инъикос мекунад: чоршанбе, панҷшанбе, ҷумъа, баъд рӯзи ҳафтум, шанбе, ки Худо дар он истироҳат кардааст. Аммо Худо хаста намешавад, ин тавр аст, ки истирохат кард, то ибрат бошад. Вақте ки падарам аз ман хидмат мепурсад, аввал чӣ тавр иҷро кардани онро нишон медиҳад, то ба ман намуна бошад. Аз ин рӯ, мо дар як ҳафта як рӯз истироҳат мекунем, зеро Худо онро аз офариниш амр кардааст. Ӯ ба мо мисол овард, ин на танҳо барои яҳудиён, балки барои тамоми оилаи инсоният аст. Аммо такрор мекунам, ки як руз нигох доштан, ба таври механикй ва берунй, агар дар дил фикру зикри бадро парварида бошам, басанда нест. Ба ман об лозим аст, манбаи об барои пок шудан. Ва Исо ин сарчашмаи пок ва покест, ки гуноҳҳои содиркардаамро пок мекунад. Вақте ки шумо бовар мекунед, шумо метавонед таъмид гиред, дар об таъмид шавед, тамоми баданатон ба об дохил мешавад ва сипас боло бардошта мешавад. Бисёре аз масеҳиён танҳо ба пешонии худ каме об мегузоранд, аммо ин нодуруст аст. Китоби Муқаддас ба мо мегӯяд, ки мо бояд зери об ғарқ шавем. Он гоҳ шумо аз тарсҳои худ озод мешавед, масалан: “Оё ман наҷот ёфтам ё не?” Исо гуфт: «Ман роҳ, ростӣ ва ҳаёт ҳастам; касе ба назди Падар намеояд, магар ба воситаи Ман. Исо роҳест, ки ба наҷот мебарад. Исо на як пайғамбар аст, вай писари Худост.

Фарз мекунем, ки имрӯз дар як кишвари Осиё воизи наве пайдо мешавад, асосгузори дини нав ба мусулмонон мегӯяд: Қуръон сохта шудааст, мо ба он бовар карда наметавонем. Ман паёмбари ҳақиқии охирзамон ҳастам, ҳамаи дигарон навиштаҳои худро таҳриф кардаанд. Ба амал омадани ин кор нисбатан осон мебуд. Шумо кадом далелҳоро истифода мебаред? Мутаасифона Мухаммад хамин тавр кард. Ҳеҷ паёмбар ҳеҷ гоҳ ба навиштаҷоте, ки пеш аз ӯ навишта шуда буд, шубҳа намекард ва худро муҳимтарини паёмбарон нахондааст. Баръакс, мебинем, ки як паёмбар дигареро тасдиқ мекунад.

Исо аз бокира таваллуд шудааст, ин сирр аст, аммо каломи Худо чунин мегӯяд. Мо боварй дорем, бале, ин муъчиза буд, У аз бокира таваллуд ёфта, умри комил дошт. Мисли гӯсфанди беайб буд, қурбони мо буд. Бинобар ин ӯ мурд, аз нав эҳьё шуд ва ба осмон боло рафт, ва ба зудӣ дар абрҳои осмон бо қудрат ва ҷалоли азим бармегардад, ва ҳама чашмҳо Ӯро хоҳанд дид.

Вақте ки шумо аз самими қалб дуо мекунед, Худо дуоҳои шуморо мешунавад, пас аз Худои офаринандаи бузург бипурсед: Оё дар ҳақиқат шумо Писар доред? Оё ҳамон тавре ки онҳо мегӯянд? Ин Китоби Муқаддас, ин Китоби Муқаддас, Худованд ба ман нишон деҳ, шояд ба ман хоб бубинам, то бубинам, ки Исо кист. Ман мехостам бидонам ва вақте ки он дода мешавад, ин хобро рад накунед ва бигӯям, ки Исо Писари Худо, Наҷотдиҳандаи шумост, ман шуморо даъват мекунам, ки якҷоя бо ман дуо гӯед, биёед зону занем ва шумо метавонед ибораҳоро такрор кунед. Эй Парвардигори Офаридгор, мо мехоҳем барои ҳамаи нокомиҳо ва гуноҳҳое, ки аллакай содир кардаем, бахшиш пурсем, худро ба мо ошкор намо, мехоҳем Туро хубтар бишиносем, оё Писар ҳастӣ? Мо мехоҳем ҳақиқатро бидонем, худро ба мо ошкор намо, моро оғӯш кун, ба мо ростиро нишон деҳ, ба номи Исо, омин.

Китобро дар аввали ин саҳифа хонед ва дар бораи қадамҳое, ки мо бояд ба сӯи Масеҳ дар тавба ва эътироф кунем, биомӯзед. Худовандам! Аз Худо битарсед ва Ӯро ситоиш кунед.