چہ خدا ئا ترس
ءُ آئی ءَ شان ءُ شُھاز ءَ بہ دئے اِت

سلام، ما اِدا چہ برازیل ءَ اتکگیں، ما عیسائی آں کہ سور ءِ گوشت ءَ نہ وریں، ما شراب ءَ نہ وریں، ما جہد کنیں کہ زند ءِ گوازینگ ءِ جہد ءَ بہ کنیں کہ خالق ءِ قانود ءِ ردا بہ بیت۔ خدا یک اِنت ءُ آئی ءِ عزت ءُ شان بہ بیت۔

بلے تو زان ئے کہ منی اندر ءَ گوں شریں درائیں کاراں چارگ ءَ من ءَ باز براں وتی نفسیات ، وت ءَ گوں مھر ءُ دگراں چہ شرتر بوھگ لوٹ ایت ؛ ظہور، تئو زانئے؟ من ءَ سما بیت کہ من ءَ نجات دہندہ ءِ زلورت اِنت۔ من چو گلدان ءَ آں کہ چہ درائیں دیم ءَ زیبا بہ بیت بلے اندر ءَ چہ شُشتگ گران بہ بیت؛ من ءَ نجات دہندہ ءِ زلورت اِنت؛ یک گیشتر ھستیں ھُدا یے کہ من گوں آئی ءَ مھروانیں سیادی یے کت کناں۔ تو ھم اے وڑ ءَ مار ئے؟ مہ ترس پرچا کہ خدا ءَ دنیا انچو دوست بوتگ کہ آئی ءَ وتی یکیں چُک داتگ (بلے حیاتیاتی معنا ءَ نہ، پرچا کہ خدا ءَ زال نیست۔ اے گشگ ءِ یک راہ ءُ درے) کہ آئی ءَ وتی یکیں چُک داتگ کہ ہرکس کہ آئی ءِ سرا ایمان داریت آ ھلاس مہ بئے بلکیں ابدی زند ءِ واھند بہ بئے۔ تو کہ چہ بازیں مراگش ءُ دعا ءُ تکراراں ھلاس بوتگ ئے، اے ریلیف ءَ، اے نجات دہندہ ءَ قبول کن۔ عیسیٰ راہ اِنت۔ پرچا کہ ھُدا ءَ دنیا انچو دوست داشتگ کہ آئی ءَ وتی یکیں چُکّ داتگ، داں کہ ھرکس کہ آئی ءِ سر ءَ باور کنت ھلاس مہ بیت بلکیں ابدی زند ءِ واھند بہ بیت۔

چہ خدا ءَ ترس اِت ءُ آئی ءِ شان ءَ بہ دئے اِت پرچا کہ آئی ءِ فیصلہ ءِ ساعت اتکگ۔ یکیں ھُدا اِنت، ھُدا ءِ ھالیک۔ کارگال۔ شروع ءَ فعل بوتگ ءُ فعل گوں خدا ءَ بوتگ ءُ فعل خدا بوتگ آ بندات ءَ گوں خدا ءَ بوتگ۔ ءُ ھرچیز چہ آئی ءَ جوڑ بوتگ ءُ چہ آئی ءَ ابید ھچ چیز جوڑ نہ بوتگ۔ اے ھُدا ءَ چہ ترس اِت ءُ آئی ءِ شان ءَ بہ دئے اِت پرچا کہ آئی ءِ فیصلہ ءِ ساھت اتکگ۔ قیامت ءِ ساعت اتکگ برات گہار۔ اے گپ چہ مُرتگیں مردماں بندات بوت ءُ پدا زندگیں مردمانی نیمگ ءَ شُت۔

خدا ءِ کلام گشیت کہ زندگیں مردم زان اَنت کہ آ مرگ ءَ اَنت بلے مُرتگیں مردم ھچ نہ زان اَنت۔ مرگ ءِ تہا زانت نیست۔ (واعظ 9) آئی ءِ فیصلہ ءِ وھد اتکگ، مئے نام ہر ساھت ءَ گوزگ ءَ انت۔ تئی جند چون اِنت؟ تئی دل چون اِنت؟ مارا مدام پاک کنوکیں آپ ءِ زلورت اِنت، یک انچیں بدلی یے کہ مئے نمائندگی ءَ بہ کنت، اے بدلی ءِ ھست بوھگ چے وشّی یے. ترا یات اِنت کہ وھدے ابراہیم ءَ وتی چُک ءِ قربانی کنگ ءِ ھاترا گْوشگ بوت گڑا آئی ءِ چُک ءِ جاہ ءَ برّے دیم ءَ اتک ءُ آئی ءِ بدل ءَ بوت۔ ابراہیم ءِ چُک ءَ مرگ ءِ ھژدری نہ اَت، چے زیبا۔

تئی جند چون اِنت؟ مئے جان خطرہ ءِ تہا اِنت، باندا نزانیں ما زندگ بئیں یا مُرتگیں۔ شیطان، دژمن، جنگ ءِ نبشتہ کار اِنت؛ آئی ءَ جنگ ءُ جیڑہ دوست بنت۔ خدا مہر اِنت، خدا پِت، چُک ءُ پاکیں رُوح، یک خدا یے. مریم الوہیت ءِ بہر نہ اِنت، آ یک شریں جنینے بوتگ بلے آ مُرتگ۔

خدا ءِ اخلاقی احکام نام نہاد دہ احکام ءِ سرا مرکوز انت۔ خدا معقول اِنت، آ چیزے ءِ پیلو کنگ ءَ گران نہ اِنت بلے آ خاص اِنت ءُ اے احکام ءِ ٹپّگ، قانون ءِ ٹپّگ گناہ اِنت۔ آئی ءِ کمک ءَ ما گناہ کنگ ءَ بند کنیں ءُ انچیں وڑے ءَ زندگ بوت کنیں کہ مئے خالق ءَ را وش بہ کنت۔ اے پرمانانی تہا یکے ءَ گشگ بیت کہ ہفتگ ءِ یک خاصیں روچے ءَ بہ دار اِت، پرچا کہ خلقت ءِ تہا وہدے خدا ءَ دنیا جوڑ کتگ گڑا شش روچ ءَ دنیا جوڑ کتگ ءُ ہفتمی روچ ءَ آرام کتگ۔ پمیشکا تاں روچ ء مرچی ھپتگ ءِ روچانی نام ھمے گپ ءِ درشان ءَ کنت: چارشمبے، پنچ شمبے، جمعہ، پدا ھپتمی روچ، شمبے کہ ھُدا ءَ آرام کتگ۔ بلے ھُدا تھک نہ بیت، اے گْوشگ ءِ راہ اِنت، آئی ءَ پہ مثال ءِ دیم ءَ آرگ ءَ آرام کُتگ۔ وھدے کہ منی پت من ءَ یک ھزمتے لوٹ اِیت گڑا آ اولی رند ءَ اے درشان کنت کہ چوں بہ کناں، پہ من مثالے جوڑ بہ کنت۔ پمیشکا ھپتگ ءِ یک روچے ما آرام کنیں، پرچا کہ ھُدا ءَ چہ خلقت ءَ اے پرمان داتگ۔ آئی ءَ مارا یک مثالے دات، اے ایوک ءَ پہ یہودیانی واستہ نہ اِنت، اے پہ سرجمیں انسانی ٹبر ءَ اِنت۔ بلے من پدا گُشاں کہ یک روچے ءِ دارگ، میکانیکی ءُ درائیں دروشم ءَ، بس نہ اِنت، اگاں من وتی دل ءَ ردیں ھیالاں زندگ بہ کناں ءُ دیم ءَ بیاراں۔ من ءَ آپ ءِ زلورت اِنت، آپ ءِ وسیلہ کہ من وت ءَ پاک بہ کناں۔ ءُ عیسیٰ ہمے پاک ءُ پلگاریں وسیلہ اِنت کہ منی کتگیں گناہاں پاک کنت۔ وھدے کہ تو باور کن ئے گڑا تو بپتسمہ زورگ ءَ ئے، آپ ءَ ڈوبگ ءَ ئے، تئی سرجمیں بدن آپ ءَ ھوار بیت ءُ پدا چست کنگ بیت۔ بازیں عیسائی بس وتی پیشانی ءِ سرا کمو آپ ایر کن انت بلے اے رد انت۔ بائبل مارا گشیت کہ مارا آپ ءِ چیر ءَ ڈوبگ لوٹیت۔ پدا تو چہ وتی ترساں آجو بئے، چوش کہ ترس: “من رکّ اِتگ آں یا نہ بوتگ آں؟” تو نجات ءِ سرا یقین بئے ءُ زند نوکیں رنگے ءَ زوریت۔ عیسیٰ ءَ گوشت: من راہ، راستی ءُ زند آں، منی وسیلہ ءَ ابید دگہ کس پِت ءِ گور ءَ نہ کئیت۔ عیسیٰ ہما راہ اِنت کہ نجات ءِ نیمگ ءَ روت۔ عیسیٰ نبی ءَ چہ گیش اِنت، آ خدا ءِ چُک اِنت۔

فرض کن کہ مرچی یک ایشیائی ملکے ءَ نوکیں واعظے دیم ءَ کیت، نوکیں دین ءِ بُن ھشت ایر کنوکے، مسلماناں گُشگ ءَ اِنت: قرآن جعلی کنگ بوتگ، ما ایشی ءِ سر ءَ باور کُت نہ کنیں۔ من آخری زمانگ ءِ راستیں نبی آں، دگہ درستاں وتی نبشتانک ملاوٹ کتگ۔ اے گپ ءِ بوتگ ءِ ھاترا نسبتاً آسان بیت۔ تو کجام دلیلاں کارمرز کن ئے؟ محمد ءَ ھمے کار کتگ ات، بدقسمتی ءَ۔ ہچ پیغمبر ءَ ہچبر ہما ​​نبشتانکاں شک نہ کتگ کہ چہ آئی ءَ پیسر نبشتہ بوتگ اتنت ءُُ نہ کہ آئی ءَ وت ءَ پیغمبرانی تہا مستریں پیغمبر لیک اتگ۔ برعکس ما گندیں کہ یک نبی یے دومی نبی ءِ تصدیق ءَ کنت۔

عیسیٰ یک کنواری یے ءَ چہ پیدا بوتگ، اے یک رازے بلے خدا ءِ کلام چوش گشیت۔ ما باور کنیں ہاں، اے یک معجزہ یے ات، آ یک کنواری یے ءَ چہ پیدا بوتگ ات ءُُ یک کاملیں زند گوازینتگ ات۔ آ چو بے عیبیں کاملیں پسے ءَ ات، آ مئے ھاترا قربان بوتگ ات۔ پمیشکا آ مُرت، پدا زندگ بوت ءُ آسمان ءَ چست کنگ بوت ءُ زوت آ آسمان ءِ جمبرانی تہا گوں توان ءُ مزنیں شان ءُ شُہاز ءَ پدا کیت ءُ ہر چم آئی ءَ گندیت۔

خدا تئی دعاہاں گوشدار ایت کہ تو دل ءَ چہ دعا کن ئے، پمیشکا خدا ءَ جُست کن، رب ءِ سرا چہ درستاں گیشتر: آیا تئی دعا چہ ھرچی ءَ پد راستی ءَ چُکّے ھست؟ آیا انچوش اِنت کہ آ گْوشگ ءَ اَنت؟ اے بائبل، اے گمان بوتگیں بائبل، رب من ءَ پیش دار، بوت کنت من ءَ وابے بہ دنت کہ من بہ گنداں کہ عیسیٰ کئے اِنت۔ من زانگ لوٹاں، ءُ اے واب ءَ رد مہ کن کہ اے دیگ بیت، اے گپ ءَ کہ عیسیٰ خدا ءِ چُک اِنت، تئی نجات دہندہ من ترا دعوت دیان آں کہ تو منی ہمراہی ءَ دعا بہ کن ئے، بیا کہ زانو ءِ سرا جھلاد بہ بئے، ءُ تو جملہاں پدا گشت کن ئے۔ اے ھاوند خالق ما چہ ھما درستیں ناکامی ءُ گناہاں کہ ما پیسرا کتگ اَنت چہ آیاں مغفرت لوٹگ لوٹیں، وت ءَ مئے دیم ءَ پدر کن، ما ترا شرتر زانگ لوٹیں، تئی چُک ھست؟ ما راستی ءَ زانگ لوٹیں، وت ءَ مارا پدر کن، مارا آغوش ءَ بہ کن، مارا راستی ءَ پیش دار، عیسیٰ ءِ نام ءَ، آمین۔

اے تاک ءِ بندات ءَ کتاب ءَ بوان اِت ءُ توبہ ءُ اقرار ءِ تہا مارا مسیح ءِ دیم ءَ ہما گامگیجانی بابت ءَ سرپد بہ بئے۔ اللہ تئی سرا رحم بکنت! چہ خدا ءَ ترس اِت ءُ آئی ءِ شان ءَ بہ دئے اِت۔